De 'plaat' en z'n verhaal (foto 2 uit de collage)

Een verrassende ontmoeting.....

Ja écht! Het verhaal achter de tweede foto uit onze collage is best hilarisch (vinden wij....hihihi).
Maar eerst even terug naar waar we gebleven waren.

Vol goede moed en vooral vol vertrouwen stapten we dus in 2011 de wereld van 'interiordesign' (klinkt nét effe wat hipper volgens Paulien) binnen.
Voor ons betekende dat in eerste instantie dat we een voor ons prettige en goede werkwijze moesten ontwikkelen. De eerste stap was, na het bedenken van onze bedrijfsnaam en de inschrijving bij de KVK, het realiseren van een mooie representatieve website. Samen met zus Mieke (een kei in SEO) en onze rots in de branding als het om webdesign gaat, Berry Asselman van OVK Webdesign, hadden we er iets geweldigs van gemaakt.
Nu was het onze beurt! Die website moest natuurlijk snel gevuld worden met gave projecten. Onze potentiele opdrachtgevers konden zo zien wat we in onze mars hadden en wat ze van ons konden verwachten. Maar ja, hoe pak je dat aan? Hoe kom je aan die eerste opdrachtgevers?

We hadden, zakelijk gezien, geen rooie cent. Onze bankrekening stond op nul. Alles kwam in die eerste tijd uit eigen zak. We hadden natuurlijk al geïnvesteerd in onze studie, mooie foto's en onze website, dus investeren in dure advertenties of Google campagnes zat er niet in. Maar ja, wat dan? 

We hadden het geluk dat een paar vrienden van ons zoveel vertrouwen hadden in onze "interieurontwerp kunsten" dat we voor hen mooie plannen mochten bedenken. Die kansen hebben we met beide creatieve handen aangepakt! Het moest écht wel helemaal top gaan worden op die veranda, in die woonkamer en met dat nieuwe huis. Dus gingen we op zoek naar mooie raamdecoratie en vloeren, zochten we spannende kleuren uit en kozen we gave behangetjes. Zelfs de verlichting kreeg een belangrijke plek in onze ontwerpen.
Ook in meubelland moesten we onze weg nog vinden. Geïnspireerd door de mooie interieurplaatjes in de 'Stijlvol Wonen', 'Eigen Huis' en al die andere woonmagazines, gingen we op pad. Nadat we de plaatselijke woonwinkels hadden uitgekamd, vonden we het toch écht wel nodig om onze horizon te verbreden. En zo reden we op een dag naar Eijerkamp in Zutphen. 

Een walhalla voor ons als onervaren en nieuwbakken interieurontwerpers. We smulden van de mooie meubels, verlichting en accessoires. Bijna een hele dag hebben we daar rondgestruind. Tientallen foto's hebben we gemaakt van al dat moois. Met name op de CILO afdeling, waar alle (hollandse) designmerken staan, keken we onze ogen uit. We voelen ons daar nog steeds een beetje als een kind in een snoepwinkel. Onze vrienden hadden (helaas) niet zo'n hele dikke portemonnee om op deze afdeling voor hen te kunnen shoppen. Maar we droomden er toen stiekem al wel van om ooit de opdrachtgevers te mogen bedienen waarvoor we hier naartoe zouden mogen gaan om onze inkopen te doen.  

Maar goed. Op een gegeven moment, een beetje aan het einde van ons bezoek, liepen we in CILO voorbij een gedeelte waar de collectie van de Nederlandse interieurarchitect Piet Boon stond. Wij kenden zijn collectie uit de woonbladen en waren erg gecharmeerd van zijn stijl en de interieurs die hij creëert. En daarbij is het ook nog eens een stoere en aantrekkelijke vent. Een geslaagde combi, vonden wij. Dus stonden we daar even bewonderend te kijken naar zijn ontwerpen toen we ineens een paar mannen hoorden praten. Paulien en ik keken beide om en zagen daar "Meneer Eijerkamp" druk in gesprek met.........je raad het al.........Piet Boon himself! Onze mond viel open en we liepen, verrast als we waren, maar weer snel door. Toen we bijna weer de CILO afdeling uit waren gelopen zei Paulien plotseling: "We lopen terug! Ik wil dat wel eens even van dichtbij gaan bekijken en misschien kunnen we wel de hand schudden van deze Nederlandse topontwerper." Ik schrok me een hoedje. Maar voordat ik het wist, liep Paulien weer richting de stand van Piet Boon. Tja, dacht ik, dan maar erachteraan. Zo gedacht, zo gedaan. Paulien en ik (op zekere afstand) liepen geheel onopvallend (dachten wij) richting de tafel waar Piet in gesprek was met één van de gebroeders Eijerkamp. Paulien pakte heel nonchalant een stoel bij de tafel weg waaraan zij zaten en ging, onder het mom van we willen deze stoelen even uitproberen, er op zitten. Ik stond er maar een beetje onnozel bij te glimlachen. WTF! Ik wist me geen houding te geven en voelde me behoorlijk opgelaten. Maar Paulien bleef koelbloedig in haar rol. Op zeker moment richtte "Meneeer Eijerkamp" zich tot ons en vroeg wat we van de stoel vonden? Ooooo jeetje, dacht ik, daar zul je 't hebben! Paulien beantwoordde zijn vraag en zo volgde er een korte woordenuitwisseling tussen ons en "Meneer Eijerkamp". Piet zei niet zo veel en zat te lachen. Totdat "Meneer Eijerkamp" voorstelde dat het misschien wel leuk was als Piet samen met deze twee "collega's"(die ook nog eens fan waren van Piet) op de foto ging. Ja, en dan natuurlijk wel zittend in één van zijn geweldige fauteuils. Piet kwam van zijn stoel en zag de lol er wel van in. Wij mochten uitzoeken waar we hem wilden hebben. Nadat Piet zich genesteld had in zijn fauteuil "HEIT", nodigde hij ons uit erbij te komen zitten. En nu komt het. Wie moest nu die foto gaan maken van ons drieën? "Meneer Eijerkamp" twijfelde geen moment en bood meteen aan met mijn mobiel het tafereel op de gevoelige plaat vast te leggen. Zie hier het resultaat! 
Nadat de foto was gemaakt, hebben we nog even met hen gesproken. Nadat we Piet en "Meneer Eijerkamp" de hand hadden geschud, hebben we het pand, met rode koontjes als een stel giechelende pubers, verlaten. 

Volgende week het verhaal achter de derde foto uit onze collage.